Ο Στέφανος Κασσελάκης εγκαινίασε τα νέα γραφεία του νέου κόμματος του στον Ταύρο, σε μια εκδήλωση που όπως φάνηκε και από το σχετικό ρεπορτάζ, δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, χωρίς πολύ κόσμο και με εκκωφαντική την απουσία τόσο των ανθρώπων όσο και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς.

Ωστόσο, προκύπτει το ερώτημα του ποιοι ήταν τελικά όλοι όσοι προσήλθαν στα γραφεία του Στέφανου Κασσελάκη στην οδό Κυδωνιών στον Ταύρο;

Στη φωτογραφία που περήφανα ανέβασε ο εκ των απορρήτων του πρώην προέδρου Στέφανου Κασσελάκη Λεωνιδας Μπεχράκης γράφοντας: “Όποιος έχει μάτια βλέπει. Η βάση του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε” φιγουράρει σε πρώτο πλάνο ο Μάρκος Αναγνωστόπουλος.

Ποιος είναι όμως ο Μάρκος Αναγνωστόπουλος;

Ο Μάρκος Αναγνωστόπουλος είναι πρώην Περιφερειακός Σύμβουλος από τον Δήμο Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης ο οποίος ουδέποτε έκρυψε την ακραία ιδεολογική του ταυτότητα. Ο κ. Αναγνωστόπουλος ήταν Περιφερειακός Σύμβουλος, πρώτος σε σταυρούς με το ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής στην Περιφέρεια Αττικής πλάι πλάι με τον Ηλία Παναγιώταρο στον Νότιο Τομέα.

Πρόκειται για ένα πρόσωπο που πιστεύει ακράδαντα στα ιδανικά της Χρυσής Αυγής και πολλές αναρτήσεις του στο Facebook εντάσσονται στο τόξο του ρατσισμού και του αντικοινοβουλευτισμού. Πολλές φορές εξύμνησε δημοσίως το σύμβολο της 21ης Απριλίου και τη σβάστικα.

Από την καρδιά της Χρυσής Αυγής στα νότια, όπου μεταξύ των οπαδών της ήταν πρώτος, απευθείας στον Ταύρο, στα εγκαίνια των νέων γραφείων, δίπλα στον Στέφανο Κασσελάκη. Βέβαια, η πίστη σε άλλα πολιτεύματα, πάντως σίγουρα όχι στη σημερινή δημοκρατία ίσως να αποτελεί την συγκολλητική ουσία που ενώνει τον Χρυσαυγίτη πρώην Περιφερειακό Σύμβουλο με τον Στέφανο Κασσελάκη.

Έχουμε ξαναγράψει εδώ στο inpolitics ότι ο χωρίς ταυτότητα ακροδεξιός λαϊκισμός μόνο Αναγνωστόπουλους, Αντώναρους αλλά και πολλούς αγνούς, άδολους, ανθρώπους που δεν έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι του “τι γίνεται”, μπορεί να συγκεντρώσει.

Μια σειρά αναλυτών και ακαδημαϊκών τονίζουν εδώ και χρόνια τους κινδύνους των απολιτικ, “αδιαμεσολάβητων” προσώπων στην πολιτική που συνθέτουν στον αέρα, χωρίς ιδέες, ιδανικά και προγράμματα, πρόσωπα και καταστάσεις. Στόχος είναι η απώλεια των πολιτικών ταυτοτήτων που καθορίζουν το πολιτικό μέλλον και η άλεση τους με στοιχεία που μολύνουν τα ιδεώδη και τα κεκτημένα χρόνων προς εξυπηρέτηση των λίγων και των ισχυρών.