Ο αποχαιρετισμός του Μανώλη Γλέζου στην φωτογραφία ανήκει στον φωτορεπόρτερ Στέλιο Στεφάνου. Αν και η στιγμή που σηκώνει την σφιγμένη γροθιά του στην βροχή κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα, με ένα από κλικ κατάφερε να περάσει στην αιωνιότητα.
Ο Στέλιος Στεφάνου αποθανάτισε την ιστορική αυτή στιγμή για το πρακτορείο Intime News, ενώ περιέγραψε στο Gazzetta Weekend τι συνέβη εκείνο το μεσημέρι της 17ης Νοεμβρίου 2017.
«Τα φωτογραφικά πρακτορεία καλύπτουν τους εορτασμούς του Πολυτεχνείου με βάρδιες. Θα αναλάβει, για παράδειγμα ένας συνάδελφος το πρωί, θα τον αλλάξει κάποιος το μεσημέρι, θα έλθει κάποιος άλλος το απόγευμα και πάει λέγοντας… Εκείνη την ημέρα βρέθηκα στον χώρο του Πολυτεχνείου από νωρίς το πρωί και κάποια στιγμή προς το μεσημέρι έπιασε έντονη βροχή. Μπήκαμε στο κτίριο που βρίσκεται στα αριστερά μας και είχα μαζέψει τον εξοπλισμό μου περιμένοντας να… κόψει η βροχή και να φύγω, έχοντας παράλληλα οπτική επαφή με το Μνημείο. Κάποια στιγμή, λοιπόν είδα μια φιγούρα να μπαίνει στο Πολυτεχνείο από την είσοδο της Στουρνάρη και να κατευθύνεται στο σημείο. Αμέσως κατάλαβα ότι ήταν ο Μανώλης Γλέζος. Με το που τον είδα, ετοίμασα τη μηχανή μου, άρπαξα αστραπιαία την ομπρέλα μιας κοπέλας που βρέθηκε μπροστά μου κι έτρεξα προς το μέρος του!» είπε ο φωτορεπόρτερ.
«Μια φαινομενικά εύθραυστη υπόσταση που όμως όταν ύψωσε τη γροθιά, στα δικά μου μάτια έμοιαζε με τεράστιο βράχο!»
«Προσπάθησα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να τοποθετηθώ στον χώρο και να βρω το σωστό κάδρο. Η στιγμή ήταν συγκλονιστική! Σαν σωματική διάπλαση, ο Γλέζος δεν ήταν μεγαλόσωμος άνθρωπος. Αυτή η φωτογραφία αποτυπώνει την πραγματική του σωματική υπόσταση. Μια φαινομενικά εύθραυστη υπόσταση που όμως όταν ύψωσε τη γροθιά, στα δικά μου μάτια έμοιαζε με τεράστιο βράχο! Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο 96 ετών που δεν τον πτοούσε η βροχή, έβλεπα τη ρεαλιστική του εικόνα και με το που ύψωσε τη γροθιά, πέρασε στο υπερβατικό! Σαν να μεγάλωσε, σαν να ψήλωσε μπροστά μου! Ένας άνθρωπος που ήλθε από το παρελθόν, στάθηκε στο παρόν και θα συνεχίσει να υπάρχει στο μέλλον…», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Στέλιος Στεφάνου.
Απάντησε, επίσης, στο ερώτημα αν αντιλήφθηκε ότι αυτό που αποτύπωνε με την κάμερα του ήταν κάτι ιστορικό: «Ξέρεις, η κάμερα ανάμεσα στο συμβάν και τον φωτογράφο λειτουργεί σαν φίλτρο… Βλέποντας, λοιπόν τον Μανώλη Γλέζο να πηγαίνει στο Μνημείο, γνώριζα σε γενικές γραμμές με τι είχα να κάνω. Ξέρω, για παράδειγμα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που προέρχονται από τον χώρο της Αριστεράς, θα σηκώσουν τη γροθιά τους. Πήγα στο σημείο, έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω, έβγαλα τις φωτογραφίες και γύρισα να δω τις εικόνες μου… Όταν, λοιπόν κατάλαβα ότι έχω μια σωστή φωτογραφία όπως τη θεωρώ εγώ σωστή, τότε άρχισα να συνειδητοποιώ και να καταλαβαίνω τι είχε γίνει πριν από λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στα μάτια μου. Σε κάθε περίπτωση, ο Μανώλης Γλέζος είναι αυτός που κάνει τη φωτογραφία ιστορική. Αν, για παράδειγμα στη θέση του ήταν ένα παλικάρι 25 ετών, δεν θα είχε την ίδια αξία».
Τέλος, ο Στέλιος Στεφάνου ερωτηθείς αν είχε συναναστραφεί ξανά τον Μανώλη Γλέζο σε άλλες εκδηλώσεις, απάντησε: «Είχα την τύχη να τον φωτογραφίσω κι άλλες φορές. Μια από αυτές ήταν στην παρουσίαση του βιβλίου του “Ακρωνύμια”, τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς. Μου έκαναν τρομακτική εντύπωση οι σπίθες που πέταγαν τα μάτια ενός ανθρώπου 96 ετών! Όταν δώσαμε το χέρι ο ένας στον άλλον, δέχθηκα τρομερή ενέργεια και ένταση! Ήταν από τις πιο δυνατές χειραψίες που έχω κάνει ποτέ. Κατά τη διάρκεια εκείνης της παρουσίασης έκανε μια συγκλονιστική ομιλία, αφού θυμήθηκε τις κουβέντες με τους συντρόφους του στις παραμονές των εκτελέσεων… Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια… Μιλούσε και κλαίγαμε».
