Είναι γεγονός πως η πρώτη αντίδραση του Προέδρου του Πανελλαδικού Κτηματομεσιτικού δικτύου E-Real Estates, Θέμη Μπάκα, σε ερώτηση για την μάλλον ενδεικτική αύξηση του κατώτατου μισθού, ήταν ότι «είναι για να γελάμε όλοι μαζί».
Τα 33,78 ευρώ της καθαρής αύξησης για τους χαμηλόμισθους χωρίς τριετίες μέχρι τα 42,80 ευρώ που παίρνουν παραπάνω όσοι έχουν αναγνωρισμένες τρεις τριετίες δεν μπορούν να απαντήσουν στο ζήτημα της στέγασης, το οποίο έχει πάρει τα τελευταία χρόνια υπαρξιακές διαστάσεις. «Μόνο ως επικοινωνιακό τρικ μπορεί να σχολιαστεί η κυβερνητική πρωτοβουλία» λέει ο κ. Μπάκας, καθώς, όπως εξηγεί, «η αύξηση είναι μικρότερη ακόμη κι από την αύξηση που σημείωσαν τα ενοίκια σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, χωρίς καν να υπολογίζουμε τα υπόλοιπα κόστη διαβίωσης».
Πιο συγκεκριμένα, η αύξηση των ζητούμενων τιμών ενοικίασης από το 2018 έως και το 2024 κυμάνθηκε από 43,2% έως 62,1% αν πρόκειται για οικογενειακή κατοικία, ενώ υπάρχουν και περιοχές όπου καταγράφονται μεγαλύτερες αυξήσεις. Παράλληλα, οι κατοικίες κατάλληλες για φοιτητές ή/και νέους, αυτές έως 50 τ.μ., εμφανίζουν σωρευτικές αυξήσεις ακόμη και 75%.
Όπως αναφέρει η ΕΛΣΤΑΤ, μόνο τον περασμένο Φεβρουάριο τα ενοίκια κατοικιών σημείωσαν άνοδο 9,9%, τη στιγμή που η τωρινή άνοδος του κατώτατου μισθού φτάνει στο 6%.
Από τη μεριά του, ο Γιώργος Λεχουρίτης, πρόεδρος του ΙΝΚΑ (Γενική Ομοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδας), επισημαίνει ότι η κυβέρνηση, ενώ φλυαρεί για τις διαδοχικές αυξήσεις στις οποίες έχει προχωρήσει από το 2019, παραλείπει να αναφερθεί στις τιμές που είχαν τα προϊόντα όταν ανέλαβε καθήκοντα. «Μπορούν να μας πουν πόσο είχε η βενζίνη, πόσο είχε το ρεύμα, πόσο είχαν τα προϊόντα συνολικά, όπου βλέπουμε αυξήσεις 150%;».
Ο Γ. Λεχουρίτης εκτιμά επίσης πως η επιβάρυνση των μικρότερων εργοδοτών με το επιπλέον κόστος της μισθοδοσίας, χωρίς να έχει προβλεφθεί ανάλογη στήριξη, θα γυρίσει μπούμερανγκ με θύμα και πάλι τον απλό κόσμο. «Μοιραία ο επιχειρηματίας θα αυξήσει τις τιμές στα προϊόντα και τις αυξήσεις των μισθών θα τις πληρώσει πάλι ο καταναλωτής».
Προς επιβεβαίωση των παραπάνω, ο εργατολόγος Διονύσης Τεμπονέρας τονίζει ότι πρακτικά η κυβέρνηση δεν δίνει χρήματα στους εργαζόμενους αλλά εισπράττει από φόρους και εισφορές αφήνοντας τις επιχειρήσεις να πληρώσουν το μάρμαρο, οι οποίες βρίσκονται εκτός τραπεζικού δανεισμού/στήριξης από το Ταμείο Ανάκαμψης, στο έλεος της γραφειοκρατίας και του αυξημένου κόστους λειτουργίας και προμήθειας των πρώτων υλών. «Άλλες τέσσερις φορές αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός από το 2019, αλλά η χώρα μας παραμένει ουραγός στις αμοιβές των εργαζομένων» σημειώνει.
Ο κ. Τεμπονέρας χαρακτηρίζει το μέτρο ως «ανεπαρκές», καθώς πρώτα απ’ όλα αφορά πολύ λίγους, μόλις 1 στους 4 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. «Από τα 2,5 εκατομμύρια των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αύξηση θα δουν περίπου 575.000 εργαζόμενοι σε βάθος αρκετών ετών». Η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων δεν πρόκειται να δει ούτε ένα ευρώ αύξηση λόγω της κατάστασης με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. «Στην Ελλάδα το ποσοστό κάλυψης των εργαζομένων από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας έχει υποχωρήσει στο 25,8%, την ώρα που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος ανέρχεται στο 57%, ενώ υπάρχουν χώρες με ποσοστό κάλυψης άνω του 70%».
Πέρα από την αδυναμία να συναγωνιστεί τον πληθωρισμό, η αύξηση του κατώτατου μισθού καταλήγει να είναι τόσο υποτυπώδης γιατί δεν συνοδεύεται από την αναγκαία αναμόρφωση της φορολογικής κλίμακας. «Ενώ δηλαδή ο συντελεστής φόρου για εισοδήματα έως 10.000 ευρώ είναι στο 9%, για εισοδήματα από 10.000,01 ευρώ και πάνω ο φόρος εκτινάσσεται στο 22%». Οπότε, αντί για τα 137 ευρώ τον χρόνο που πλήρωναν οι χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού τομέα με κατώτατη αμοιβή 830 ευρώ μεικτά (για 14 μισθούς), τώρα, με την αύξηση στα 880 ευρώ μεικτά, θα δίνουν 270!
Η έλλειψη πολιτικής βούλησης από την κυβέρνηση να παρέμβει δραστικά προκειμένου να βελτιωθεί το εισόδημα των εργαζομένων εντοπίζεται στην πραγματικότητα παντού. Όπως υπογραμμίζει ο κ. Τεμπονέρας, αν δεν επανέλθουν οι έλεγχοι στην αγορά και δεν στελεχωθεί επαρκώς το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, κάθε αύξηση που θα γίνεται θα πέφτει στο κενό λόγω της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Όπως επισημαίνει, «είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που κάποιοι στα χαρτιά δουλεύουν με τον κατώτατο μισθό, στην πράξη όμως επιστρέφουν ένα μέρος του. Είτε γιατί δίνουν πίσω το δώρο, είτε γιατί δεν παίρνουν υπερωρίες, είτε γιατί δεν αναγνωρίζεται η προϋπηρεσία τους, οπότε χάνουν τις προσαυξήσεις. Είναι άλλο πράγμα τι λέει ο νόμος και άλλο τι συμβαίνει εκεί έξω».
