Η μεγάλη σύγκρουση στο εσωτερικό της ΝΔ αφορά την ιδεολογική στροφή της ηγετικής ομάδας του κόμματος προς το Φιλελεύθερο κέντρο και τα ανοίγματα προς την εκσυγχρονιστική κεντροαριστερά. Πολλά “γαλάζια” στελέχη είναι εκείνα τα οποία κατηγορούν την κυβέρνηση ότι έχει απεμπολίσει την λαϊκή, δεξιά, συντηρητική ταυτότητά της και έχει μεταβεί προς τον κεντρώο νεοφιλελευθερισμό.
Πόσο καλές επιδόσεις ωστόσο λαμβάνει η επιλογή αυτή της Νέας Δημοκρατίας να επιλέξει μια φιλελεύθερη οικονομικά στρατηγική; Η μελέτη του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών σε συνεργασία με το καναδικό Ινστιτούτο Fraser, αναδεικνύει πώς η Ελλάδα καταλαμβάνει την 70η θέση ανάμεσα σε 165 χώρες και την 16η χειρότερη ως προς το μέγεθος του κράτους.
Στα πέντε βασικά πεδία του δείκτη η χώρα μας είναι:
150η θέση ως προς το μέγεθος του κράτους
50η θέση με κριτήριο το κράτος δικαίου και τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα
68η θέση ως προς τη πρόσβαση σε ισχυρό νόμισμα
36η θέση όσον αφορά στην Ελευθερία στο διεθνές εμπόριο
75η θέση ως προς το ρυθμιστικό περιβάλλον, την τραπεζική πίστη, τα εργασιακά και την επιχειρηματικότητα.
Η ελληνική επίδοση είναι απογοητευτική. Η χώρας βρίσκεται κάτω από την Μογγολία σε επίδοση οικονομικής ελευθερίας και οριακά πάνω από την Κένυα! Μεταξύ δε των χωρών της ΕΕ η Ελλάδα είναι τελευταία μαζί με την Πολωνία.
Αρα, ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε διότι εδώ έχουμε ένα παρανοϊκό φαινόμενο. Οι μεν κατηγορούν το κόμμα πώς στρέφεται κατά πολύ προς το κέντρο και στον φιλελευθερισμό και οι δε κατηγορούμενοι, παρουσιάζουν κάκιστες επιδόσεις σε αυτό το στρατηγικό κυβερνητικό πλάνο.
Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο ιδεολογικός μανδύας που “στολίζει” την πολιτική δράση δεν σημαίνει αποτυπώνει πάντα την πολιτική πραγματικότητα. Η ΝΔ με τον φιλελεύθερο μανδύα μπορεί να μαρκετάρει καλύτερα τις μη παρεμβάσεις της στην αγορά της ενέργειας, των τροφίμων, των καυσίμων και αλλού. Ωστόσο, το ζητήμα στον φιλελευθερισμό δεν είναι μόνον η μη επέμβαση και το λεγόμενο “χέρι της αγοράς” που τα ρυθμίζει όλα αυτόματα, αλλά και η διασφάλιση της ελευθερίας της αγοράς. Η διασφάλιση του ελεύθερου ανταγωνισμού χωρίς τη δημιουργία καρτέλ και μονοπωλίων. Η εξασφάλιση της ίσης και συγχρονισμένης πρόσβασης στην κυβερνητική – νομοπαρασκευαστική πληροφορία για όλους τους παίκτες της αγοράς.
Στο δικό μας παράδειγμα όμως, ίσως έχουμε μπερδέψει βέβαια τον ιδεολογικό κεντρώο νεοφιλελευθερισμό με τον συντεχνιακό προσηλυτισμό των στελεχών – κλειδοκρατόρων ενός βαθειά πελατειακού κράτους.
