back to top
Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου, 2024
13.4 C
Athens
Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου, 2024
13.4 C
Athens

ΣΧΕΤΙΚΑ ΝΕΑ

Εγώ είμαι ο λαός

Γράφει ο Κων. Σερβοκούτης

Γράφει ο Κων. Σερβοκούτης

«Το όραμά μου για το Πολίτευμα της χώρας είναι η συμμετοχική αμεσοδημοκρατία» είπε και ελάλησε ο Στέφανος Κασσελάκης που ρώτησε τι σημαίνει “κοινωνικός έλεγχος”. Ο άνθρωπος που δεν έχει ακούσει για τον όρο που συζητείτο ως κεντρικό πολιτικό συστατικό της διακυβέρνησης από τα κόμματα της Αριστεράς όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας του Μπερλινγκουερ και τους ριζοσπάστες του Πανέλα.

Ο άνθρωπος που δεν ξέρει τι σημαίνει αμεσοδημοκρατία και πόσο εφικτή είναι στις σημερινές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες (αλλά και παλαιότερα). Δεν ξέρω ποιον ακούει αλλά η υιοθέτηση τέτοιων θεωριών πέρα από αντιεπιστημονική είναι και επικίνδυνη. Τι μας λέει ο Καστοριαδης; “Καταρχάς, η άμεση δημοκρατία, το δημοκρατικό καθεστώς το οποίο εγώ έχω κατά νου, δεν είναι ο επίγειος παράδεισος. Δεν είναι το τέλειο καθεστώς και δε γνωρίζω, άλλωστε, τι σημαίνει «τέλειο καθεστώς». Δεν πρόκειται για ένα καθεστώς το οποίο έχει, από κατασκευής, ανοσία απέναντι σε κάθε λάθος, σε κάθε υπερβολή, τρέλα ή έγκλημα. Οι Αθηναίοι διέπραξαν τέτοια εγκαθιδρύοντας ακόμα και τυρράνους, το ίδιο και οι Γάλλοι το 1793. Όταν λοιπόν πετάς μια λέξη με βαρύνουσα σημασία στον κοινωνικό διάλογο χωρίς να έχεις ιδέα για το πως, τότε πέρα από ανεύθυνος είσαι και επικίνδυνος.

Αλλά ο Κασσελάκης και οι διψώντες για μία βουλευτική έδρα ή ένα μισθό σύμβουλοί του έχουν την λύση και θα επιτύχουν εκεί που χιλιάδες πολιτικοί, κοινωνικοί και τελευταία πληροφορικοί επιστήμονες δεν έχουν καταλήξει ούτε σε βασικές λειτουργικές προδιαγραφές.\

Η άποψη μου είναι πια ξεκάθαρη: Είναι ξεκάθαρο. Δεν νοείται σε ένα κόμμα που δίνει μάχη για να αλλάξει τα πράγματα στη χώρα υποψήφιος αρχηγός με ημιμάθεια και οιουδήποτε είδους, ας μείνουμε στον πολιτικό, ναρκισσισμό με στοιχεία που αξίζουν ψυχολογικής ανάλυσης για όποιον πιστεύει ότι κατέχει την μοναδική αλήθεια.

Στο βιβλίο του ο Ολλανδός ιστορικός Φρανκ Ντικότερ στο βιβλίο του How to Be a Dictator: The Cult of Personality in the Twentieth Century – «Πώς να γίνεις δικτάτορας: Η λατρεία της προσωπικότητας στον 20ό αιώνα», αναφέρει ένα κοινό όλων των δικτατόρων που είναι ότι “Όλοι τους εμφανίζονταν ως εμπροσθοφυλακή του λαού, υποσχόμενοι νέες πολιτικές προσεγγίσεις, ενώ παράλληλα ύψωναν το ανάστημά τους πολύ πάνω από τις μάζες.

Όπως ο Μακιαβέλι, ήξεραν ότι είναι καλύτερο να σε φοβούνται παρά να σε αγαπούν. Ωστόσο, λαχταρούσαν τη λατρεία και επιζητούσαν να προσκολληθούν για πάντα στην εξουσία, γεγονός που οδήγησε σε συστήματα καταστολής σχεδιασμένα έτσι ώστε να διατηρούν την ψευδαίσθηση της λαϊκής υποστήριξης. Οι δικτάτορες απολάμβαναν τον θαυμασμό των υπηκόων με στόχο να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση της λαϊκής βούλησης.”

*Άρθρο του Κων. Σερβοκούτη στο inpolitics.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Popular Articles